Kantje boord

Soms hangt het leven aan een zijden draadje en neemt het zo haar eigen wending. Het ene moment ben ik nog op training in Amersfoort en het volgende moment zijn we in de spoedkliniek van de Universiteit van Utrecht.

Het begon allemaal toen ik thuiskwam op een vrijdagavond. Enthousiast begroette ik Jip die op de stoep zat. Ze keek me aan met haar oortjes plat en een blik alsof ze ergens heel erg van geschrokken was. De rest van de warme zomeravond verstopt ze zich in de tuin van de buurvrouw. Ze wil niet eten en drinken, ze wast zich niet en ze wil ook niet aangeraakt worden.

Ongerust gaan we slapen. De volgende dag ga ik opnieuw naar Amersfoort voor de laatste dag van de spirituele leergang. Waldy is de hele dag bezig met Jip en ziet hoe ze steeds verder wegglijdt. Als ik 's avonds thuiskom, vol van de mooie training, is het helemaal mis.

Het is inmiddels zaterdagavond en we kunnen nergens terecht behalve de spoedkliniek in Utrecht. Daar wordt ze helemaal onderzocht. Ze blijkt hoge koorts te hebben en is helemaal uitgedroogd. De arts wil haar opnemen. Daar waren we al bang voor en het duurt dan ook even voordat we ons bij dat voorstel neer kunnen leggen. Uiteindelijk gaan we diepbedroefd om 24.00 naar huis zonder Jip. 

De volgende ochtend wachten we gespannen het telefoontje af van de dierenarts. Het blijkt het nog niet echt veel beter te gaan met Jip. Ze willen haar daar houden en maandag verder gaan met onderzoek. 

Daar kunnen we niet in meegaan. Nee, onze Jip, is zo'n stresskip, dat kunnen we haar niet aandoen. We halen haar op en nemen haar mee naar huis. Ze is volledig overstuur, ze plast en kwijlt van angst en heeft een verband om haar pootje van het vochtinfuus en een kaalgeschoren nekje van het bloedonderzoek. Zo ziek als ze is, wil ze gelijk vluchten via haar kattenluikje. Maar ze is te zwak en zakt voor het luikje in elkaar en valt in slaap op de deurmat.  

De volgende dag gaan we naar onze eigen dierenarts. Jip heeft nog steeds hoge koorts en is opnieuw uitgedroogd. Verdere onderzoeken volgen en met pijn in ons hart moeten we haar opnieuw achterlaten. Gelukkig kunnen we haar na een uur weer ophalen.

Eenmaal thuis is ze echt een dood vogeltje en wij verliezen alle hoop. Zou het echt zo zijn dat we twee jaar na het overlijden van haar zusje Janneke, nu ook Jip kwijt raken? We zijn diep bedroefd en huilen bittere tranen.

De volgende dag gaan we weer naar de dierenarts. Het is de dag van de fotoshoot bij Ananda, maar ineens is alles van het gewone leven niet meer belangrijk. Er volgen meer onderzoeken en het vreemde is dat ze alsmaar niets kunnen vinden. Haar hartje, longen, bloed en urine, alles is normaal en toch is Jip doodziek. 

Uiteindelijk krijgt ze een injectie met antibiotica en wij krijgen het dringende advies om haar dwangvoeding te geven. Vreselijk vinden we het, maar we hebben geen keus. Die middag lijkt ze iets beter en de volgende ochtend gebeurt het wonder.

Terwijl ik mijn tanden sta te poetsen in de badkamer en Waldy beneden de koelkast opent, springt Jip van het bed en wandelt naar de keuken alsof het een normale ochtend is en vanaf dat moment begint te ze eten. In elkaars armen staan we met tranen in onze ogen toe te kijken. Onze Jip, ze keert terug, ze blijft bij ons! 

Die dag doet ze alweer diverse uitbraakpogingen. Ze wil naar buiten, onze pittige tante. De volgende ochtend laten we haar vrij en besluiten om te vertrouwen dat ze weer op eigen pootjes kan staan. Voorzichtig stapt ze het balkon op, en ja hoor. Ze kan het nog. Ze springt op de rand van het balkon en daar loopt ze weer over de schutting. Onze Jip, springlevend!

Wat een wijze les heeft ze ons gegeven over hoe kostbaar het leven is. Hoe kwetsbaar we allemaal zijn en hoezeer we elkaar nodig hebben. Tijdens die fotoshoot, kwam ik in zo'n warme bedding. Ik wilde er helemaal niet heen. Ik wou alleen maar bij Jip blijven, maar al die docenten die mijn verhaal aanhoorden en me steunden, dat was een warm bad. Ook de steun van onze familie, vrienden en leerlingen was zo hartverwarmend. 

Soms hangt het leven aan een zijden draadje. En dan? Dan besef je dat alles met elkaar verbonden is. Al onze draadjes zijn met elkaar verbonden en als het ene draadje verzwakt, reageren al die andere draden. Laten we elkaar vasthouden en koesteren en die bedding geven die we zo nodig hebben. 

Een dankbare groet,
Ans

P.S. Waar voel jij je kwetsbaar? En wie of wat in jouw omgeving is kwetsbaar? Wie is jouw bedding en voor wie kun jij de bedding zijn?