Een toevallige ontmoeting

"Ik ga nog even een boodschap doen hoor, ben zo terug!' riep ik, niet wetende dat ik een aanrijding zou krijgen en pas uren later thuis zou komen, op straat zou lunchen met een wild vreemde en een bijzondere ervaring rijker...

Waarom ik die dag op de stoep reed met mijn fiets en waarom de invalide vrouw op haar scootmobiel ook op de stoep reed en dan nog wel aan de verkeerde kant van de weg? We zullen het niet weten. Wat we wel weten is dat we tegen elkaar op botsten. Precies op de hoek, waar onze beider wegen elkaar kruisten. BOEM!! Ineens stonden we stil. Een seconde daarvoor waren we allebei op weg ergens heen en daarna stopte elke beweging en begon onze toevallige, bijzondere ontmoeting...

Gelukkig hadden we geen van tweeën lichamelijk letsel. Trillend van de stress en spanning belde de mevrouw met de servicedienst van haar scootmobiel. Ze was helemaal van streek en kon niet meer goed uit haar woorden komen. "Ja, mevrouw, dat kan wel uren duren, voordat onze monteur bij u langs kan komen" hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Op dat moment besloot ik dat ik niet van haar zijde zou wijken, totdat haar scootmobiel gemaakt was. En hoezeer ze ook vond dat ik naar huis moest gaan, ik bleef.

"Heeft u soms zin in koffie?'' vroeg ik? Dan haal ik even wat. Als we dan toch moeten wachten, kunnen we het maar beter gezellig maken. Dat liet ze zich geen twee keer zeggen en daar ging ik, op naar de snackbar, die gelukkig dichtbij was. Nadat we een tijd met een bakkie koffie gepraat hadden en zij me haar hele levensverhaal verteld had, zei ik: "ik heb gelijk maar de lunchkaart meegenomen, want misschien heeft u wel zin in een lekker broodje". "Oh, echt waar? Nou als ik mag kiezen dan lust ik wel een frietje! Want brood eet ik al elke dag en friet heb ik in geen tijden meer gegeten! Sinds ik invalide ben geworden, kom ik geen snackbar meer in nl." En daar ging ik weer naar de snackbar om twee patatjes te halen. Want ik deed natuurlijk met haar mee. En ik nam gelijk een stoel mee, want van dat staan werd ik moe in de benen.

Even later zat mijn nieuwe vriendin heerlijk te smullen van haar patatje mét en smulde ik gezellig met haar mee. We hoefden nergens heen, de tijd stond stil en we hadden het fijn met elkaar. Het leven was goed zo samen op straat. Ik zag hoezeer ze genoot en kreeg het gevoel dat ze de dag van haar leven had. Er was iemand bij haar die alle tijd nam om haar verhaal te luisteren, ze kreeg te eten en te drinken en voor even waren er geen zorgen...

We hadden ook heel wat bekijks en aanspraak. Het zag er ook raar uit twee vrouwen die op de hoek van een kruispunt samen een frietje eten. De één op haar scootmobiel en de ander op een tuinstoel. Toen na een paar uur de monteur kwam, bleek dat haar scootmobiel helemaal niet stuk was, maar alleen op de rem stond. Hij kon zo weer wegrijden. Wat een giller! Dus eigenlijk  hadden we voor niets zolang gewacht.

Maar het moest zo zijn, onze ontmoeting stond in de sterren geschreven. In de drukte van alledag hadden twee mensen echt contact gehad. Er was een soort vacuüm ontstaan waarin we elkaar echt gehoord en gezien hadden. De tijd had stil gestaan voor ons. Wat een geschenk!

Helemaal blij en gelukkig gingen we uit elkaar. Vol verhalen ging ze naar haar zus en toen ik verder wilde fietsen, bleek mijn fiets stuk te zijn. Dus er volgde nog een wandeltocht naar de fietsenmaker die me heel vriendelijk hielp en geen geld aan wilde nemen voor zijn hulp. Dankbaar ging ik naar huis. Wat een dag en wat een bijzondere ontmoeting! 

Liefs,
Ans

P.S. Heb jij wel eens een gesprek met een wild vreemde? Heb je oog en oor voor de ander? Of moet je daarvoor, net als ik, eerst uit je eigen baan geslingerd worden?