Superego

Weerstand voel ik als ik bezig ben met het huiswerk van de spirituele leergang die ik volg in Amersfoort. We moeten onze emoties onderzoeken en onderscheid maken tussen primaire en secundaire emoties en het superego. Ik kan er niets mee en loop helemaal vast. ‘Anderen kunnen dat wel en ik niet’, denk ik…

‘Superego is dat wat onze ouders vaak tegen ons zeiden. Het zijn de kritische zinnetjes die je vaak gehoord hebt en die je geïnternaliseerd hebt’ zegt Joost de leraar. Ik schrijf driftig mee en heb geen idee wat dat voor mij kan zijn. Tot mijn schrik gaan we gelijk daarna een rondje maken en komt iedereen met de meest indrukwekkende zinnen.

‘Hou jij je mond maar!’ ‘Dat kunnen meisjes toch niet’. Als ik aan de beurt ben, weet ik gelukkig toch nog iets te noemen: ‘Ik moet altijd voor iedereen zorgen’ zeg ik. Het is geen zinnetje dat ik vroeger gehoord heb, maar het is wel een soort diepe innerlijke overtuiging. Zou dat mijn superego zijn?

In de weken daarna volgt het huiswerk. We moeten inquiry doen in tweetallen en schrijven over je emoties en superego. Ik loop ervan weg, lees de handout niet en voel alleen maar weerstand. En steeds denk ik weer dat kunnen anderen wel, maar ik niet. Tot ik vandaag de deur uitloop om een wandeling te gaan maken. Hé, is dat soms mijn superego, die zin die zegt dat ik dat niet kan, maar anderen wel?

Al wandelend herhaal ik die zin tegen mezelf en voel wat het met me doet. ‘Anderen kunnen dat wel, maar ik niet’. Wat een rot zin! Ik voel mezelf krimpen, onzeker worden en blokkeren. Geen wonder dat ik niets met dit huiswerk kon als ik deze zin kennelijk als innerlijke overtuiging met me meedraag. Pfiew wat een eye-opener! Nadat ik mijn gevoel onderzocht heb over de super ego zin, kom ik op het idee om de vier vragen van 'the Work' van Byron Katie erop los te laten.

Is het waar? Kun je 100% zeker weten dat het waar is? Hoe voelt het? Een wat zou je voelen als je het omkeert? Ik weet gelijk dat het niet waar is, sterker nog, het is totale onzin. Hoe kom ik erbij om dat tegen mezelf te zeggen! Ik draai de zin om en kom eerst uit op ‘anderen kunnen dat niet en ik wel’. Maar die voelt niet okay. En die klopt ook niet. Wat wel klopt is : ‘ik kan het!’ Wow dat is een goed gevoel! IK KAN HET!

De rest van de wandeling herhaal ik deze zin tegen mezelf en stel ik dezelfde vragen over de zin: ‘ik moet altijd voor iedereen zorgen’. Ik kom uit op: ‘ik moet in de eerste plaats voor mezelf zorgen. Wat een fijne zin!

Al wandelend met deze twee zinnen krijg ik ineens oog voor mijn omgeving en zie een stralend blauwe lucht met bevroren waterpartijen. Het lijkt wel een sprookje zo magisch en het is alsof ik ontwaak uit mijn vernauwde gevoelens en gedachten. Ik zie een moeder met haar kindjes schaatsen en verlies mezelf in het maken van foto’s.

Als ik thuiskom voel ik me verfrist en opgeladen, start de computer op en begin aan het schijven van dit blog. Joepie: Ik kan het!
 
Een harte groet,
Ans
 
P.S. Ken jij je innerlijke criticus? Welke zinnen herhaal jij tegen jezelf? En wat doet dat met je? Geloof je ze? Is het waar? Weet je 100% zeker dat het waar is? Hoe voelt het? En hoe zou je je voelen als je het omkeert?