Ik eerst!

"Ik eerst, ik eerst!" roept Ab en demonstratief holt hij naar het toilet. Zijn kleinkinderen laten dat niet op zich zitten. Hij eerst? Nee, wij eerst! En om het hardst hollen ze achter hem aan om als eerste bij het toilet aan te komen. Ze wisten niet, dat dat juist precies de opzet was van Ab, want ze wilden helemaal niet naar de wc. Hij had precies door hoe het werkte en nam ze heerlijk in de maling. Onze lieve Ab...

Hoe zit dat eigenlijk met mij? Het vermogen van kinderen om zichzelf op de eerste plaats te zetten. Is dat er nog bij mij? Of zet ik een ander op de eerste plaats? En hoe is dat bij jou? Welk belang stel jij voorop?

Het belang van de ander? Het belang van je werk? Geld verdienen, zorg voor de kinderen en je huisdieren, zorg voor het huishouden? En waar sta jij? Sta jij op de laatste plaats? Of... kun je jezelf voorop zetten? Zoals in het vliegtuig, eerst je eigen masker opdoen bij calamiteiten, voordat je hem van je kind op doet.  

Hoe zou de wereld eruit zien als we niet voor onszelf zouden zorgen? Misschien hoeven we alleen maar om ons heen te kijken om die wereld te zien. Want hoe weinig mensen doen dat? Tijd nemen om te rusten, tijd nemen om te voelen wat je nodig hebt. Tijd nemen om gewoon maar een beetje te zitten en te zijn.

Zoals ik hier nu zit in mijn yogakamertje, terwijl ik me voorgenomen had om nu eindelijk toch weer eens te beginnen met mijn yogareeks met gewichtjes, dat zo goed is voor mijn lichaam, voor mijn spieren, voor mijn botten. En die ik al een tijdje niet doe, omdat ik zo moe ben. 

Zo moe van die hele periode van zorg voor tante Nita, voor de familie, Een periode die zo mooi en waardevol was, maar waarin ik de zorg voor mezelf toch wel een tijd op een laag pitje heb gezet. En ooh jee, hoe voel ik dat nu, bijna in mijn botten, mijn spieren. Eventjes, eventjes dacht ik, ik ga eventjes tegen die verwarming zitten. Een weldadige warmte voel ik mijn rug in trekken. En voor ik het weet, zit ik hier. Een beetje te zijn, een beetje te mijmeren. Beetje leeg te zijn. Niets te doen. Te wachten. Te rusten. 

En dan gaan mijn gedachten uit naar het huiswerk dat ik heb gekregen van de spirituele leergang die ik volg in Amersfoort. Ik was het helemaal vergeten en gister had ik weer een afspraak met een van de medeleerlingen en zij hielp me eraan herinneren. Het huiswerk was: een gewoonte van jezelf onder de loep nemen en kijken welke gewoonte je los zou willen laten.

En terwijl ik hier zo zit tegen die verwarming laat ik mijn gedachten gaan naar mijn gewoontes, mijn valkuilen. En wat ik graag zou willen veranderen. Jaaa, ik zou wel wat meer lege ruimte willen hebben, tijd om te rusten en te zijn, lege agenda, dingen niet meer zo plannen. Eigenlijk ben ik daar de laatste jaren al veel beter in geworden. 

Dingen laten gebeuren. En de dingen doen op het moment dat de energie daarvoor is. In plaats van alles vol te plannen. Het gevoel te hebben dat je geen adem meer kan halen. Meer werk uitbesteden. En meer tijd voor mezelf. Ja, dat is wel een goede gewoonte die ik aan zou willen leren. Maar is dat net egoïstisch? Gaat het niet om de ander? 

En dan... dan valt me dat zinnetje in van Ab: Ik eerst, ik eerst! En ik begin te lachen. En ik denk ja, ja, dat wordt mijn nieuwe mantra. Ik eerst. En ook het onderwerp voor mijn volgende blog.

Ik wens je veel me-en-mijmer-time toe
Ans
 
P.S. Welke gewoonte zou jij los willen laten? En wat helpt je daarbij? Wat houdt je tegen? En wat is je eerste stap?