Pelgrim

Steeds vaker dwaal ik over de hei en loop mijn eigen kleine pelgrimstocht. Niet groots, maar juist klein. Met kleine stappen en grote ogen vol verwondering kijk ik om me heen. Ik zie de schoonheid in een regenbui en het zonlicht dat plotseling doorbreekt en de donkere wolken fel verlicht.

In dit blog deze keer weinig woorden. Weinig woorden maar veel beelden. Laat ze voor zichzelf spreken en laat de schoonheid ervan je hart raken. Zoals het ook mijn hart raakte. De natuur heeft geen woorden nodig. Voel de stilte en laat het landen in je hart.  

Ik hou zo van het tegenlicht dat alles magisch maakt. Het licht van de al bijna ondergaande zon, die de grassen doet oplichten en de bomen laat uitkomen als silhouetten tegen de sepia-kleurige lucht. 

Het pad is door al het water geworden als een rivier die oplicht als een bliksemschicht in het bijna Afrikaans aandoende landschap. 

Het eindeloze lichtgevende tapijt van mos dat alle late zonnestralen vangt en weerkaatst. Wat een woordeloze schoonheid. Het raakt mij diep. Terwijl mijn voeten de aarde raken zie ik hoe de heide tot leven komt door het licht van de zon en het mos lijkt wel groen goud.

Daar staan de bomen als stille getuigen, als wachters met hun wortels in de aarde en  hun takken uitgestrekt naar de hemel. 

En de tere blaadjes van de berkenboom die oplichten in de late namiddag als groene parels aan de bomen. De katjes dartelen samen met de blaadjes een dans van pure schoonheid.

En als ik terugkom van mijn pelgrimstocht vind ik zomaar een boek in een boekenkastje langs de weg. Een boek met spreuken voor elke dag. Het leven lacht me toe en ik voel me intens dankbaar en gezegend. 

Een stille groet,
Ans

P.S. Waar ben jij dankbaar voor? En wat raakt jou diep? Wandel jij wel eens in de natuur?