Vrijheid

Het is zomer en ik ben 3 weken vrij. Vakantie! Wat een heerlijk vooruitzicht! We gaan een weekje naar Drenthe en genieten volop van het vrije leven. In ons natuurhuisje aan het water van een stil meertje komen we helemaal tot rust…

Elke dag zwem ik in het heerlijke natuurwater en samen genieten we van het vrije uitzicht en de prachtige natuur die volop in bloei staat. We wandelen rondom het meer en vinden op een klein eilandje het nest van een zwanen echtpaar die met hun jongen in het meer wonen.

We fietsen over de Drentse heuvelrug langs de hunebedden, lopen een pelgrimspad en genieten op terrasjes. Vanaf onze veranda kijken we uit over het meer en genieten van het ontwaken van de dag en het invallen van de avond. En terwijl we luisteren naar het kwaken van de kikkers voelen we ons zo rijk en vrij!

Als het een dag regent, bezoeken we herinneringscentrum Westerbork. Bij de entree staat een bord dat me diep raakt:
 
“Kamp Westerbork is het verhaal van de moord op 102.000 keer één mens:
een moeder,
een opa,
een tante,
een broer,
een dochter,
een neef,
een vriendin,
een buurman,
een klasgenootje.”
 
Terwijl het buiten pijpenstelen regent, dwalen we door het herinneringscentrum en openen laadjes uit kasten, lezen, luisteren en kijken naar verhalen. Persoonlijke verhalen van hen die hun vrijheid is afgenomen en die we niet kunnen en mogen vergeten.

Diep onder de indruk zijn we. Op het voormalige kampterrein, schijnt de zon alweer. Het is een schril contrast met de duistere sfeer die we hier voelen. Er is niet veel meer over van de barakken. Maar overal staan zuilen waaruit verhalen klinken van het leven in het kamp. En in het midden is een gedenkmonument dat bestaat uit 102.000 bakstenen. Voor elke Nederlands slachtoffer 1 steen. Tussen de stenen staan foto’s van de omgekomen mensen: een moeder met haar baby, vriendinnen, een vader, oma’s, klasgenootjes… Ze kijken ons aan en breken ons hart.

De volgende dag gedenken we de sterfdag van onze beider vaders, die vreemd genoeg allebei op 13 augustus zijn overleden. Mijn vader in 1992 en die van Waldy in 2020. Ik pluk twee zonnebloemen en zet ze in een vaas met twee zwanenveren op de vlonder voor ons huisje. Een mooi altaar voor hen die ons in het leven hebben gezet en die elk hun eigen trauma’s met zich meedroegen.

Als we na een week weer naar huis toe gaan, zijn de zwanen terug op het meer. We hadden ze al gemist en zagen ze in een slootje in de buurt met hun vijf jongen. Het duurt even voordat we ons realiseren dat ze de jongen hebben achtergelaten. Het is tijd om uit te vliegen voor ze. En ook voor ons. Tijd om los te laten. Met een ritueel gooien we allebei een zonnebloem in het water en bedanken onze vaders. De zwanenveren neem ik mee naar huis. Als herinnering aan onze vrijheid en zij die zijn uitgevlogen.

Namasté, Ans

P.S. Hoe was jouw zomer? Wie gedenk jij? Wat brengt jou tot rust? En waarin vind jij je vrijheid?