Fragile

Zodra de muziek begint, voel ik het. Ik houd het niet droog vandaag. Ik zit op een houten bankje in een spaarzaam verlichte ruimte. Het is warm. En terwijl de eerste tonen van het nummer ‘Fragile’ van Sting klinken, golft er een gevoel van geluk door me heen.

Ze gooit een bal ijs op het vuur en begint te wapperen met een grote handdoek door de ruimte. Een aangename geur verspreidt zich en de hitte neemt toe. Ik sluit mijn ogen en laat me meenemen. Als Sting begint te zingen mengt de vreugde zich met ontroering:  

“On and on the rain will fall
Like tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are, how fragile we are.”

Het begint te stromen. Het vocht loopt uit mijn poriën en van ontroering stromen de tranen over mijn wangen. Laten we niet vergeten hoe kwetsbaar we zijn, zingt Sting. Mijn gedachten gaan uit naar mijn dierbare vriendinnen Annelies en Marian, die zomaar van het ene op het andere moment ziek werden en hoe dat hun levens heeft veranderd . Waar ze doorheen zijn gegaan en wat ze aan hebben gekeken in hun diepste pijn en vertwijfeling. En ook hoe ze daaruit zijn opgestaan. Als herboren, een Phoenix die uit de as herrijst en eindelijk thuis is gekomen in haarzelf. Wat een power vrouwen!

Ook denk ik aan de vele oudjes in de Brouwer familie en hoe ze hun laatste levensfase ingaan en steeds brozer en kwetsbaarder worden. Hoe ze nog steeds bij elkaar zitten op de Brouwer familiedag: oom Hans die dit jaar 99 hoopt te worden, tante Nita van 94 die we deze week naar een verzorgingshuis hebben moeten brengen omdat het thuis niet meer ging, tante Tiny die net haar man verloren heeft waar ze meer dan 60 jaar mee samen was. Tante Gre die net een herseninfarct heeft gehad en tante Gerda die ook steeds brozer wordt. Hoe lang zullen ze nog in ons midden zijn?

Als het laatste nummer van Sting klinkt, the fields of Gold, breek ik. De tranen stromen over mijn wangen en ik ben weer terug op de begrafenis van Tiny, Waldy zijn moeder:

“You'll remember me when the west wind moves
Upon the fields of barley
Will you stay with me, will you be my love
Among the fields of barley?”

Ik huil om allen die ik heb verloren in het leven: mijn vader, mijn moeder, Waldy zijn ouders Appie en Tiny en al onze dierbare katten: Jantje, Frankie, Roontje, Neurtje.

Als de muziek allang is gestopt zit ik daar nog in mijn eentje in de sauna. Nat van top tot teen. Zachtjes vraagt ze me of ik mee naar buiten wil komen en wat water wil drinken en een stukje fruit wil eten. Ik volg haar naar buiten en loop naar mijn dierbare vriendin Marja en laat me door haar troosten en in de armen nemen. Samen zitten we nog een tijd in stilte. Er valt niets meer te zeggen. Het leven heeft me net een groot geschenk gegeven.

Namasté, Ans

P.S. Wanneer was de laatste keer dat jij huilde? Kun jij je tranen vrij laten stromen, of voel je een blokkade? Wie of wat heb jij verloren in je leven en hoe heb je dat verwerkt?