Bauke

Terwijl ik in de halve schouderstand sta in mijn yogakamertje, gaat de bel. Ik loop naar beneden en open de deur. Daar is ie! Bauke, een grote forse man met een dikke buik die onder zijn t-shirt uit komt. Hij heeft een leuk strooien zonnehoedje op en vriendelijke ogen. Ah je bent er toch," zegt hij "Ik kom voor het tafeltje."

Ik laat hem het tafeltje zien en hij is er helemaal weg van! "Oh wat leuk, precies mijn smaak". Het is zo'n jaren 60 tafeltje en helaas was het glasblad gebroken. Bauke is er blij mee. Ik kijk naar het tuinpad en zie dat hij een enorme hoeveelheid bagage heeft. Een grote rugzak die hij inmiddels af heeft gedaan, een tas met lege flessen en een steekwagentje. En tot mijn verbazing zie ik dat hij dat lichte tafeltje dat je zo in de auto kunt zetten, op dat steekwagentje wil vastbinden.

Eerst wil ik nog zeggen "maar dat is toch helemaal niet nodig, je kan dat toch zo in je auto zetten. Het is helemaal niet zwaar" maar dan denk ik "Ach laat hem maar, waarom zou ik me ermee bemoeien. Dit is de manier waarop Bauke het doet."

Hij opent zijn tas en er komen allemaal touwtjes en riemen uit. Hij begint met het bovenste bamboe latje aan de ene kant van het tafeltje netjes vast te binden en dan aan de andere kant met een riem en die gaat er wel 10 x omheen.  Als dat vast zit, brengt hij het tafeltje naar het steekwagentje. En terwijl we gezellig staan te babbelen, bindt hij het tafeltje aan het karretje op verschillende plekken met allemaal riemen.

Ondertussen kan ik mijn lachen bijna niet inhouden en denk ik: "wat een werk, en straks moet dat er ook allemaal weer af". Maar ik besluit om het toneelstuk dat zich voor mijn ogen afspeelt gewoon gade te slaan en te genieten van hoe divers en verschillend mensen kunnen zijn en zijn levensverhaal aan te horen.

Hij vertelt me dat hij veel bij de kringloopwinkel komt en dat hij gratis spullen ophaalt bij de mensen thuis. "Oh je bent yogadocent hè" zegt hij "ja, dat klopt"' "Ik heb ook yoga gedaan" zegt hij. "Wat voor yoga?" vraag ik "Ja dat weet ik niet, iets met aplomb? Ze deden ook wel iets met yoga op de stoel en Egyptische zonnegroet. Er zaten veel oudere mensen op en ik merkte echt wel verschil. Ik merkte dat mijn adem zakte en dat ik me beter ging voelen. Maar ja, uiteindelijk ben ik niet zo vaak gegaan want dan voelde ik me toch niet goed en dan ging ik maar niet."

Ik kijk zo eens naar de voortuin en het tuinpad en zie de grote rugzak en de tas met lege flessen en ruik een beetje de drankgeur die ervan afkomt, En ik denk, wat voor bagage dragen mensen met zich mee. Wat heeft deze man meegemaakt dat hij zo is geworden? En dan vertelt hij me dat hij PTSS heeft en dat hij heel veel stress heeft gehad. En dat hij binnenkort op vakantie gaat. Dat dat nodig was voor hem. 

"Waar ga je naartoe?" vraag ik "naar Portugal. ik ga in een huisje vlakbij zee."' "Ga je alleen?" "Ja, helaas wel". Ik voel de pijn van het alleen zijn en zie de man die hier voor me staat en voel dat ik hem in mijn hart sluit. Ik moet denken aan de spreuk die ik een tijdje geleden las dat het makkelijk is om te houden van dat wat kwetsbaar is en onvolmaakt. 

En ik voel dat dat waar is en begrijp op dat moment waarom. We zijn allemaal kwetsbaar en onvolmaakt. Ook al doen we hard ons best om dat aan de buitenwereld niet te laten zien en ons beter, anders en sterker voor te doen dan we zijn. Hoe zou het zijn als we daarmee op zouden houden? Hoe zou de wereld er dan uitzien? Wat voor berichten zouden er dan op Facebook verschijnen en hoeveel liefde zou er dan onze kant op kunnen stromen als we op zouden houden om ons beter voor te doen dan we zijn?

Als hij klaar is, komt hij naar me toe en krijg ik een grote reep Tony's Chocolonely en een grote glimlach. En terwijl hij het pad afloopt zeg ik: "Wat is je naam eigenlijk?" "Bauke" zegt ie, terwijl hij om de hoek verdwijnt. En op het moment dat ik naar binnen ga weet ik: dit is het onderwerp voor mijn volgende blog...

Ik ga verder met mijn yoga en als ik daarmee klaar ben, zie ik een berichtje van Bauke: "Ik zit inmiddels in de bus, er is een rechtstreekse verbinding. Heel erg bedankt en nog een fijne dag!" Ik schiet in de lach. Natuurlijk! Daarom bond hij het tafeltje vast aan het steekkarretje. Hij heeft helemaal geen auto en is met de bus gekomen. Dat ik daar niet aan gedacht heb 🙈

Veel liefs,
Ans

P.S. Hoe vaak zit jij vast in je eigen gedachtenbubbel? Kun jij kwetsbaar zijn en onvolmaakt? En hoe reageer je op de kwetsbaarheid en onvolmaaktheid van anderen? 

P.S. ivm de privacy is Bauke niet zijn echte naam, maar een pseudoniem