Lief schooltje

Op weg naar de fysio fiets ik erlangs. Het schooltje waar ik jarenlang yogales heb gegeven. In de grote kastanjeboom op het schoolplein is een grote houten hut gebouwd. Het ziet er geweldig uit en de kinderen genieten er volop van. Het ontroert me en mijn gedachten gaan terug in de tijd…

Het schooltje was op loopafstand van mijn huis en ik zorgde altijd dat ik er anderhalf uur van tevoren was. Al mantra zingend wandelde ik erheen en als ik naar binnen ging, riep ik altijd: “Dag lief schooltje, daar is mama yoga weer!”

Het was altijd een verrassing hoe ik de gymzaal aantrof. Soms stond hij vol met tafels en stoelen omdat er een Cito-toets was, maar meestal stond de zaal vol met gymtoestellen, banken, matten, hoepels en van alles en nog wat voor een apencircus. Ik kon de zaal alleen gebruiken als ik hem net zo achter liet als dat ik hem aantrof, dus ik begon altijd met het maken van een tekening van de opstelling en daarna zette ik alles aan de kant.

Het was een heel ritueel: zaal leegruimen, vloer schoonmaken, thee zetten, sfeerverlichting neerzetten (ja, dezelfde zoutlampjes als die nu in Ananda staan). Luizen capejes aan de kant hangen, eigen kapstok neerzetten, meditatiekussens en matten naar de zaal slepen etc.  
 
In totaal was ik een uur bezig. Daarna nam ik een kwartier voor mezelf om bij te komen en te verstillen. Soms lag ik in shavasana of ik mediteerde. En daarna opende ik de deuren voor de leerlingen. Die hadden geen idee hoeveel werk ik eraan had en begrepen er niets van toen ik na een aantal jaar op zoek ging naar een eigen ruimte. “Het is toch prima hier, waarom zou je weggaan?”

Maar ik deed dit hele ritueel 5 x per week en was het wel een beetje zat al dat werk. En ook na de lessen was ik weer een uur bezig om alles op te ruimen en weer terug op zijn plaats te zetten. Het verlangen naar een eigen yogaruimte werd steeds groter...

Na een aantal jaar, mochten we de gymzaal helemaal als yogazaal inrichten en kregen we een eigen berging. Dat was een hele verbetering. Ook kwamen er toen andere docenten bij, zoals Julie-Anne, Klara en Anneke. Ik had vervanging en deed het niet meer helemaal alleen. De periode daarvoor werkte ik zonder vervangers, zonder internet en zonder mobiele telefoon. Als ik geen les kon geven omdat ik echt ziek was, kon ik de leerlingen geen bericht sturen.

Dus soms zat er niets anders op dan dat Waldy bij het hek van het schooltje de leerlingen opving om te zeggen dat ik ziek was en er geen les was. Maar meestal was ik er gewoon. Elke keer, dag in dag uit, week in week uit, jaar in jaar uit. En nooit had ik spijt van mijn keuze. Soms was ik moe of voelde me niet zo lekker en dan wenste ik wel eens dat ik geen les hoefde te geven.

Maar altijd als ik dan na een avond of ochtend lesgeven naar huis liep, voelde me ik vol energie en blijdschap. Ik kon me niets mooiers indenken om te doen dan precies datgene wat ik deed en ik voelde me zo bevoorrecht. En dat voel ik me nog steeds. Meer dan ooit nu Ananda 20 jaar bestaat.

Hari Ohm
Ans

P.S. Waar word jij blij van? Wat geeft jou inspiratie? Waar zet jij je helemaal voor in? Doe je werk dat bij je past? En waar ben jij dankbaar voor?