“Je hebt nog een yogatijger nodig”, zei Waldy. “Iemand die er helemaal voor gaat net als jij!” Ja, dacht ik, dat is Klara! Het was in het jaar 2008. Ik was druk op zoek naar andere locatie voor Ananda toen Klara ineens besloot om naar India te gaan…
“Er klopt iets niet” dacht ik. “Klara zou toch met mij Ananda verder opzetten?” Maar het leven nam zijn eigen wending. Klara volgde haar roeping en verbleef twee jaar lang in de ashram van de Himalaya Yoga & Meditatie traditie. Toen ze in 2010 terugkwam met haar kersverse Indiase man Atul had ik inmiddels de kerk gevonden met hulp van Julie-Anne en vele anderen en was ze nog net op tijd om te helpen met klussen.
Ze klom op de trap in de bovenzaal en veegde de hele zolder schoon. Dat ze last had van het stof in haar ogen, vertelde ze me niet en een stofbril hadden we niet. Maar een mondkapje al wel.
Julie-Anne was in die tijd zwanger van haar zoontje Milan. En het leek wel alsof we samen opgingen. Ik was 9 maanden in verwachting van de kerk en zij van haar kind. Toen ik op een keer verf ging kopen in de verfwinkel en daarna in mijn auto stapte, overviel me ineens het gevoel dat ik onverstoorbaar was. Ik voelde me als een rots in de branding, zo sterk. Onverstoorbaar. Mijn droom ging in vervulling en dat gaf me een soort oerkracht!
Toen ik daarna aankwam bij de kerk, kwam ik Julie-Anne tegen op de fiets. “Hoe gaat het met je?” vroeg ik. “Er is een woord dat alsmaar bij me opkomt als ik aan mijn kind denk” zei ze. “Oh ja?” vroeg ik “welk woord?” “Onverstoorbaar. Hij voelt zo onverstoorbaar” zei ze. Ik kon mijn oren niet geloven en samen lachten we om de synchroniciteit die we daarna nog meerdere keren mochten ervaren.
Het was een bijzondere tijd, waarin ineens alles mogelijk leek. Iedereen kwam helpen! Zo bood Harrie zijn diensten aan. Toen al leerling samen met zijn vrouw Alice en nu nog steeds! Hij hielp met van alles en nog wat. Zo herinner ik me dat we op een dag doodmoe neer ploften op de grond van de grote zaal nadat we gordijnen hadden opgehangen. We lagen met ons hoofd op balen stof en hadden dikke pret.
Als ik zo door mijn foto’s blader van die tijd, overvalt me de nostalgie. Wat was het bijzonder dat zoveel mensen hielpen om de droom van Ananda in de kerk waar te maken.
Een droom die begon met de gouden tip van Charlotte. Charlotte van der Meer was één van de trouwe leerlingen die meezochten naar een nieuwe locatie. En ze is nu nog steeds een van onze grootste fans. Op een zaterdagochtend na de les merkte ze terloops op dat er een kerkje te huur of te koop stond aan de Boomberglaan. Een opmerking met grote gevolgen, waarvoor ik haar nog steeds heel dankbaar ben.
Yogatijgers Hans en Marian kwamen ook helpen en verzetten bergen werk. Hier zie je Hans de vloerdelen naar binnen sjouwen. Marian kijkt toe en poetste daarna alle kapstokhaken schoon voordat ze weer bevestigd werden in de gang.
Zoveel yogatijgers, waarvan ik er hier maar een paar noem. Ieder heeft zijn of haar steen of steentje bijgedragen. Laat ik alle docenten in het bijzonder noemen. Zij vormen de basis van Ananda en geven elke dag opnieuw weer invulling aan prachtige lessen die julie graag komen volgen. Daarna kun je het leven weer aan. Onverstoorbaar als een tijger!
Veel liefs & kracht!
Ans
P.S. Ken jij de tijger in jezelf? Die oerkracht waarmee je bergen kunt verzetten? Wat heb je nodig om die te laten ontwaken? En wat houdt je tegen?