Het was een prachtige herfstdag. Ik reed in de auto op weg naar Amstelveen voor een afspraak met een Ayurvedische arts. De zon scheen, de mantra muziek schalde uit de boxen van de auto en ik was volop aan het meezingen. Het leven was goed! Op slag veranderde alles. Ik reed een tunnel in en kreeg een paniekaanval…
Rijen van dubbele TL-buizen flitsten alsmaar op me af en overal reden auto’s. Voor me, achter me en links van me. Rechts was de tunnel muur en links ook. Ik zat gevangen in een tunnel waar geen eind aan kwam. HELP! Ik voelde paniek opkomen. Ik wil hieruit! Mijn hele lichaam begon te tintelen en zweten en ik had het gevoel dat ik het geen seconde langer vol kon houden en toch reed ik door. De gedachte kwam in me op om hulp te vragen. Maar dat was krankzinnig. Want om dat te doen zou ik de auto stil moeten zetten en nog langer in de tunnel moeten verblijven. Er zat maar één ding op en dat was doorrijden. Op eigen kracht. Ik moest mezelf uit deze situatie bevrijden.
Met hulp van Ganesha dan. Ganesha, de god met het Olifantenhoofd die gezien wordt als degene die obstakels verwijdert. Terwijl ik hem aanriep en om kracht vroeg, was ik ondertussen mijn adem aan het uitblazen. Ook hield ik mijn neus zo nu en dan even dicht om de overmaat aan zuurstof in mijn lichaam te laten dalen. En ondertussen reed ik dapper door. Na wat een eeuwigheid leek, kwam er licht aan het eind van de tunnel en even later reed ik de tunnel uit. Pffffffffff, wat een opluchting!
Na nog heel wat afslagen en bochten reed ik dan eindelijk de oprit op van de praktijk van dr. Rao. Nog natrillend van de stress stapte ik de auto uit en ademde een paar keer de heerlijke frisse buitenlucht in. Gelukkig was ik een kwartier te vroeg dus had ik nog wat tijd om mijn stress niveau te laten dalen. Ik begon aan een yogasessie op de parkeerplaats. Bewegen, rekken, strekken, ruimte maken voor de adem, gronden. Ik gaf mezelf een heerlijke reset. Heee, dat voelde al een stuk beter. Toen ik eenmaal binnen in de praktijk was, bleek de afspraak voor mij uit te lopen en had ik weer een kwartier. Dus daar ging ik weer. Evenwichtshoudingen in de wachtkamer, wisselende neusadem, meditatie en verstilling. Ik was er weer!
Eenmaal in de behandelkamer was het na een kort intake gesprek tijd voor de polsdiagnose. “Is er nog iets bijzonders gebeurd vandaag?’ vroeg dr. Rao? “Nou dat kun je wel zeggen” zei ik en ik vertelde haar wat er gebeurd was…
Na een uur stond ik weer buiten en was het tijd om weer naar huis te rijden. Voor geen goud zou ik deze keer nog een keer door die tunnel gaan, dus ik koos een andere route en stelde de navigatie in. Voor de zekerheid checkte ik het nog een keer en daar ging ik.
Al zingend, vol vertrouwen en blij met de bijzondere inzichten die ik gekregen had, ging ik op weg. Even later reed ik op de A9. Wat gek dacht ik, klopt dat wel? Waar blijft de afslag nu naar de plassenroute? Voor ik het wist zag ik een levensgrote tunnel opdoemen: GAASPERDAMMERTUNNEL. Over de hele breedte van de weg. Als een grote brede hellemond! Het was niet te geloven en niet te ontwijken. Hoe is het mogelijk! Ik moest er weer doorheen! En ja hoor, daar reed ik weer in die tunnel waar geen eind aan kwam. Deze keer sprak ik mezelf alsmaar moed in: “je kunt het, je kunt het, je kunt het!” En de paniekaanval bleef uit.
Ik was er doorheen. Het was een prachtige herfstdag en ik reed de tunnel weer uit. Op weg naar huis, al zingend. Het leven is goed, dacht ik.
Veel liefs en moed,
Ans
P.S. Wat zijn jouw spannende momenten? En waar haal jij je kracht uit? En wat doe je om weer te resetten?