Hoe zou het zijn om geen verhaal te hebben? Geen blog aan het begin van de nieuwsbrief. Hoe zou dat zijn? Hoe zou het zijn als je in het moment zou ervaren wat je beleeft en het daarbij kon laten? Er niets aan toevoegen…
Je stapt naar buiten, de dag in en je hebt geen verhaal. En wat er ook gebeurt, wie je ook tegenkomt, of het regent of de zon schijnt er is geen verhaal. Er is geen kader waar binnen het leven zich zou moeten ontvouwen. Nee het leven ontvouwt zich en jij beweegt daarin mee in een moeiteloze flow. Zonder commentaar.
Het is als dat verhaal uit de mindfulness over de twee pijlen. Dat wat je overkomt is de eerste pijl. Maar de tweede pijl is wat we er daarna zelf mee doen. De manier waarop we in de weerstand gaan, waarin we ons verzetten en niet kunnen overgeven aan dat wat er is. De eerste pijl daar hebben we geen invloed op, maar die tweede pijl is het verhaal dat we onszelf vertellen over wat er gebeurt en daar wordt het pas echt pijnlijk.
Ik moet denken aan het verhaal dat ik mezelf vertelde over Waldy. Dat hij niet genoeg spullen opruimde, dat hij niet genoeg hielp in de tuin, dat hij slordig was. Eigenlijk kwam het erop neer dat hij niet goed genoeg was. Hij deed niet goed genoeg zijn best. Hij stofzuigde niet zoals ik graag wilde dat hij zou doen. En hij vond andere dingen belangrijk dan ik. En dat was een bron van ergernis voor mij.
En hoe is het eigenlijk op het moment daarmee? Het gaat zoveel beter in onze relatie. Ik merk dat alles zoveel moeitelozer gaat. Van de week realiseerde ik me dat het niet zozeer hij is die verandert is, maar dat ik verandert ben. Ik heb minder verhaal. Hij mag gewoon veel meer zijn wie hij is.
En juist daardoor verandert hij. Daardoor is hij veel attenter, ruimt hij dingen op en vindt hij het leuk om dingen te doen in huis of in de tuin. Er is een hele andere dynamiek ontstaan, gewoon doordat hij mag zijn wie hij is. En misschien heeft dat er ook wel mee te maken dat ik meer mag zijn wie ik ben.
Het leven hoeft niet meer te voldoen aan mijn verlangens of wensen. Er is geen verzet meer. En de dingen gaan ineens vanzelf. Wat een genade!
We zijn allemaal zo geconditioneerd dat we het leven moeten sturen, dat wij op de bok moeten zitten en de teugels strak moeten houden. Wat een bizarre gedachte! Het leven is zo oneindig intelligent, zo oneindig veel intelligenter dan wij met ons kleine beperkte denkraam.
Dus hoe meer je de teugels los laat, hoe meer het leven kan stromen. Als een rivier. Hoe meer vreugde er ontstaat. Dat wil niet zeggen dat er geen pijn meer is, maar de pijn kan gevoeld worden, doorleefd worden, er kan diep gehuild en gerouwd worden. En er kan ook heel veel blijdschap gevoeld worden. En over beiden is dan geen verhaal.
Hoe zou het zijn als je geen verhaal zou hebben. Geen blog aan het begin van de nieuwsbrief. En uiteindelijk is er hier dan toch een verhaal. Nou ja vooruit, voor deze keer dan.
Veel liefs,
Ans
P.S. Welke verhalen vertel jij jezelf? Waar zit jouw weerstand? Wie of wat veroordeel jij? Wat kan er bij jou stromen en wat niet?