Eigenlijk wist ik het al toen ik haar aan de telefoon had. Dit moet ik niet doen. Dit voelt niet goed. En toch deed ik het. Waarom? Misschien wel om een les te leren die ik nooit zou vergeten…
Het was ergens aan het begin van 2000, tijdens mijn yoga-opleiding. Ik kreeg de opdracht om bij diverse yogadocenten lessen te gaan volgen. Bij voorkeur bij docenten die anders les gaven dan dat ik was opgeleid, om zo mijn eigen stijl te vinden en te voelen en ervaren wat bij mij past.
Zo kwam het dat ik haar belde met het verzoek of ik een proefles mocht volgen. Ik vertelde haar dat ik docent in opleiding was en of het nu daardoor kwam, of door iets anders, ik zal het nooit weten. Haar antwoord was niet bepaald vriendelijk. Ze deed niet aan proeflessen, want ze ze hield niet van pottenkijkers. Dus als ik mee wilde doen, dan kon dat wel, maar dan moest ik voor een hele maand betalen.
Hmm dacht ik, wat onvriendelijk. Maar ja, er waren in die tijd niet veel yogadocenten in HIlversum en al helemaal geen yogascholen. Dus ik dacht: “ik probeer het” en negeerde mijn intuïtie die me influisterde: “niet doen, want je bent hier niet welkom.”
Toen ik aankwam was ze nog even een sigaretje aan het roken. Ruikend naar de rook kwam ze binnen. Na een korte kennismaking begon de les. Al gauw bleek dat ik niets goed kon doen. De ene na de andere verbale aanval vuurde ze op me af. “Ans! Koppie omhoog!” is een ervan die ik me nog herinner.
Ze wilde me duidelijk laten voelen dat ik nog maar een beginneling was en dat viel niet alleen mij op. Haar leerlingen, die tijdens de les gezellig met elkaar aan het babbelen waren, spraken haar erop aan. Maar daar trok ze zich niets van aan.
Tijdens de eindontspanning die ze monotoon en verveeld insprak, was ze alsmaar in haar multomap aan het bladeren. Later vertelde ze me dat ze op zoek was naar de naam van mijn yogadocent, omdat ze zeker wist dat zij die nog op les had gehad.
Ik lag daar en weet nog dat ik dacht: “ik zou ter plekke door de grond willen zakken en haar niet meer onder ogen willen komen.” Maar zo ging het niet. Na de les kwam ze naar me toe om te vragen hoe ik het had gevonden. Voorzichtig zei ik dat ik niet door wilde gaan en het bij deze ene les wilde houden. Maar dat was geen optie. Ze had me toch duidelijk gezegd dat ze niet aan proeflessen deed. Ik moest het volle pond betalen voor een hele maand.
Omdat ik zo snel mogelijk weg wilde, heb ik betaald en ben daarna weg gegaan. Een illusie armer en een wijze les rijker. Zo zou ik het zelf in elk geval NOOIT willen doen. Bij Ananda is iedereen welkom en yogadocenten in opleiding al helemaal!
Heel veel liefs,
Ans
P.S. Heb jij je ergens wel eens ergens niet welkom gevoeld? En welke wijze les heb jij geleerd uit een nare ervaring in je leven?