Zodra we de drempel over stappen komen we in een andere wereld. “Hier hebben we alle tijd” staat er bij de klok en dat is duidelijk voelbaar. Björn staat bij de ingang met een gelukzalige blik een beetje dromerig om zich heen te kijken terwijl wij een tafeltje uitzoeken.
We willen graag wat lunchen en Waldy had zich verheugd op een groenteomelet. Die blijkt helaas niet meer op de kaart te staan. Maar “geen probleem” zegt de vriendelijke medewerker als we erom vragen. “We kunnen het voor je maken hoor! Zeg maar hoe je het hebben wil: met tomaatjes, roergebakken, of als omelet en wil je er nog wat bieslook op?” We worden op onze wenken bediend.
Tevreden kijkt Waldy om zich heen en zijn blik raakt die van Björn, die lacht vriendelijk terug, komt naar hem toe en strijkt hem liefdevol over zijn rug. Het ontroert Waldy zichtbaar. Als Björn opkijkt en mij ziet, kijkt hij naar mijn zwarte vingernagel en zegt “Au!”. Ik voel me helemaal gezien door Björn en bedenk me dat nog niemand eerder die zwarte nagel heeft opgemerkt.
Ontspannen kijk ik om me heen en zie allemaal natuurlijke materialen in natuurlijke vormen. Het is hier duidelijk antroposofisch ingericht en ze verkopen handgemaakte spullen, zoals keramiek, muziekinstrumenten, geweven en gebreide kleden en sjaals en prachtige stenen en kristallen. Ik kan niet wachten om een paar kadootjes te kopen.
Een klein meisje dat stottert brengt ons de lunch en steekt haar duimpje op om te vragen of het naar wens is zo. Wij duimen terug en genieten van een eerlijke en voedzame maaltijd met brood uit eigen bakkerij en zelf gemaakte soep.
Björn staat ondertussen bij de tafel waar de medewerkers en bewoners lunchen en begraaft zijn hoofd in het haar van een van de leidsters. Als we klaar zijn met eten, ga ik naar de toonbank om een paar stenen uit te kiezen. De medewerkster heeft alle tijd om me te adviseren en vraagt voor wie het is en geeft me uitgebreid advies. “Wal” vraag ik, “kun je even komen? Welke steen zou jij kiezen voor Femke?” Als Waldy naast me staat, duikt Björn ook ineens op en glijdt zijn arm in die van Waldy.
Als we af willen rekenen, vraagt een meisje met roze haar dat ons helpt iets. Ik versta haar niet goed en antwoord wat we hebben gegeten, maar dat was duidelijk niet wat ze vroeg. “Wat doen jullie voor werk?’’ herhaalt ze haar vraag. Even flitst er door mijn hoofd “die vraag is toch niet relevant” maar dan bedenk ik me dat we hier in een andere wereld zijn waar andere regels gelden.
Niet die van de logica maar van het hart. Iedereen kan hier helemaal zichzelf zijn in een liefdevolle en veilige omgeving en dus antwoorden we dat Waldy gitaarles geeft en ik yogales. Ze wil nog weten of we hier in Scorlewald lesgeven, maar helaas moeten we haar teleurstellen. Stiekem bedenk ik me dat als ik ooit nog ergens anders zou willen werken, het wel hier zou zijn.
Als we even later de drempel over stappen, komen we weer in de bekende wereld. Maar er is iets verandert. We hebben alle tijd en een grote glimlach op ons gezicht.
Een hartegroet,
Ans
P.S. Stap jij wel eens over een drempel naar een andere wereld? En welke taal spreek jij? Ken je de taal van het hart? Ben je helemaal jezelf? En wie of wat ontroert jou?