In stilte wandel ik over de hei. Het is het uur vlak voordat de zon ondergaat en waarop de sluier tussen hemel en aarde het dunst is. Vandaag was de dag van de uitvaart van tante Nita. En ik heb het gevoel alsof ik met één been in de wereld van de levenden sta en met het andere been in de wereld van de doden…
Ik voel me een beetje wezenloos en stuurloos. Alsof er een deel van mij is gestorven en met haar mee is gegaan. Ik kijk naar de boomtoppen van de machtige dennenbomen en het licht van de ondergaande zon daarachter en zie hoe de bomen uitreiken naar de hemel. Een kleine maansikkel in de lucht verlicht de uiterst dunne ragfijne takken van een berk. Ik ben me bewust van de wortels van de bomen in de grond en ik voel me een beetje tussen twee werelden. Tussen de geziene en ongeziene wereld.
En terwijl ik wandel, verwerk ik wat er vandaag en de weken en maanden hiervoor allemaal is gebeurd. Ik wandel in stilte zonder te weten hoe het nu verder zal gaan. Zonder te weten waar ik heen moet. Ik laat het maar over me heenkomen en dwaal een beetje over de hei. Ik voel de wind door mijn haren en laat herinneringen passeren.
Elke voetstap laat ik iets achter en kom ik dichter bij mezelf en in de stilte. Ik loop alsmaar door, de nacht is inmiddels ingevallen. Ik heb de hei verlaten en loop door de straten en dwaal een beetje door de buurt. Ik kijk in de huiskamers naar binnen en merk dat ik moeite heb om weer terug naar huis te keren en stel dat moment nog even uit. Alsof ik er nog niet klaar voor ben om de ‘gewone’ wereld weer in te gaan.
Nog even die stilte proeven en de nabijheid van tante NIta die we vandaag zo mooi hebben geëerd. Ik kijk naar de inmiddels donker geworden lucht en de maansikkel boven de schoorsteen en als ik heel goed kijk, zie ik het verborgen deel van de maan. En ik vraag me af: waar is ze gebleven onze tante?
Ik wandel nog even in stilte. En ik voel dat die hele periode van zorg me iets heeft gedaan. Ik ben niet meer dezelfde. Ik ben veranderd. Ik sta op een andere manier in het leven. Ik ben aangeraakt door iets magisch. Net als bij een geboorte is er even een blik in die andere wereld waar we vandaan komen en ook weer naar terugkeren.
Geleidelijk aan dragen mijn voeten me terug naar huis. Ik richt mijn blik wat lager op de grond. Ik hoor mijn voetstappen en ik zie ons huis, de lichten achter de ramen, de fietsen in de tuin, en terwijl ik de sleutel in het slot steek word ik begroet door Jippie. “He schat!” En langzaam maar zeker stap ik de deur weer binnen in de wereld van de levenden.
Veel liefs,
Ans
P.S. Hoe ga jij om met rouw en verlies? Heb je wel eens naasten verloren en wat heeft je dat gedaan? Heeft het je veranderd? Of iets gebracht?