Afraid

“Know that it’s alright to be afraid” galmt het uit de luidsprekers, terwijl ik afrijd op de gapende mond van de Gaasperdammer tunnel. “Oh nee, niet weer” denk ik, terwijl het angstzweet me uitbreekt. Hoe is het mogelijk! Ik had nog wel zo gekeken dat ik een andere route nam 🙈

Vlak voor de ingang van de tunnel sla ik af en ga bovenlangs. Pff dat was kantje boord. Ik ben op weg naar een crematie en vanwege wegafsluitingen en toenemende files, leidt de navigatie me langs deze route die ik probeer te vermijden sinds ik daar een paniekaanval kreeg…

Ik weet dat ik het onder ogen moet en mag zien, maar sommige dingen ben ik nu nog niet aan toe. Het rijden op onbekende drukke snelwegen met overal files, klaverbladen, bruggen en tunnels is op zich al een overwinning voor me. En aangezien Waldy op reis is en ik absoluut naar de crematie wil, heb ik geen andere keuze.

Alsof het zo moet zijn, heb ik een paar dagen erna weer een crematie. Deze keer in Noord-Holland en ik moet weer langs Amsterdam. Waldy is nog op reis, dus daar gaan we weer op weg in de auto. Ik bereid me goed voor, ga heel ruim op tijd weg en kies zorgvuldig de route.

Op de heenweg gaat alles goed, maar op de terugweg is het druk en krijg ik weer een alternatieve route via de A-9 voorgesteld. Ik klik op “niet accepteren” en volg de zorgvuldig uitgestippelde route terwijl ik meezing met de song:

“Know that it is alright to be afraid.
Know that you are loved.
Rest in peace.
Dream your sweet dreams 
till your soul is released.”

Ik denk aan de overledenen en het verdriet van hun dierbaren en ben blij dat ik mijn angst heb overwonnen en bij het afscheid aanwezig kon zijn. 

Namasté
Ans

P.S. Waar ben jij bang voor? Wat zijn jouw angsten? En hoe ga jij daar mee om? Ga je het uit de weg? Of ga je de confrontatie aan?